اشعار

جـبـریل اذان گفت و ز دستم قـلم افـتاد           صد لرزه به هر میکده در جامِ جم اقتاد

یک نعـرۀ غـوغـا به حـریمِ حـرم افتاد           تنها نه عرب، بلکه به مُلک عجم افتاد

دیدم که ز خورشید شعاعی فَوَران کرد

جبریل به دورِ سرِ کـعـبه طَیَـران کرد

با آمدنش، یکسره، بی‌چون و چرا سوخت           تنها نه که در، بلکه همه پنجره‌ها سوخت

ای من به فدای قدمش؛ بتکده‌ها سوخت           با آمدنش زیر و بمِ فـتـنه سـرا سوخـت

آمـد که پـرسـتـیـدن حـق راه تـو بـاشد

هـمـراه خـدا بـاش که هـمـراه تو باشد

بـا حـکـمِ خـداونـد شـده رهـبـر اسـلام           آزادی انـسان به زمـین؛ پـیـکـر اسلام

قـرآن و ولایت شده دو شـهـپـر اسـلام           آمد به زمین حـضرت پـیـغـمبر اسـلام

آمـد بـه زمـیـن شـاه‌نـشـیـن دل سـرمـد

وصفش چه کنم؟ احمد و محمود و محمد

آمد که جهان صلح و صفا داشته باشد           تا یک نـظـری بـر فـقـرا داشـتـه بـاشد

آمـد کـه زمـیـن آل عـبـا داشـتـه بـاشـد           دارد همه چـیز آنکـه خـدا داشـته باشد

آمد بـنـِگـارد به همه مـصحـف هـستی

بـی وقـفــه بـیــائــیـد بــه الله پـرسـتـی

آمد که به مـا یـاد دهـد: طـرزِ بـیان را           تـشـریـح نـمـایـد هـمـه آفـاتِ زبـان را

یا شـیـوۀ برخـورد به پـیـشِ دگران را           پس داد بـشارت به همه بـاغِ جـنان را

پیـغـمبر ما احـمد مخـتار؛ نوشـته‌ست:

هرکس به علی دل بدهد اهل بهشت ست

آمــوزش اســلام خــدا، بـر هـمـه داده           آرام نـشـســتـن بـه سـر سـفــرۀ ســاده

حـتی روشِ رفـتـنِ در کـوچـه و جـاده           لبخـنـد زنان، چـهـره او پـاک و گشاده

لــبـخـنـدزنـان داد جــواب تَـــشَری را

شـرمـنده کـند اصل حـقـوق بـشری را

او آمـده تـا بـاز کـنـد عـقـل و خـرد را           تــشــریــح کــنــد آیــۀ الـلـه صـمـد را

تـا مـا بـپــرسـتـیـم هـمـه ذات احــد را           تا آنکه به مـحـشـر بـرسـانـنـد مـدد را

در سـایـۀ اسـلام هـمـه تحـت حـمـایت

هـستـند، ولـیکـن هـمـه با حُـبّ ولایت

فـرمود به هر شخـص، پـیام‌آور قرآن:           بنـشـین و بیـاموز تو در محضر قرآن

کشتیّ نجات است، تو وا کن در قرآن           از اول قــرآن شــده تــا آخــر قـــرآن:

انسانیت و عقل و خرد گرچه مهیاست

"معـیار قـبـولی هـمه، واژۀ تـقـواست"

عطرِ گلِ روی تو را گل، آرزو داشت            یوسف هر آنچه داشت، رویت، مو به مو داشت

بر هر پـیـمـبر حـسرت دارای‌ات مـاند            یعقوب همچون دخترت را آرزو داشت

تطهیر می‌شد هر چه با تو دست می‌داد            در سجـده‌ات انگار سجاده وضو داشت

تـا مـی‌شـدی در بـیـن مــردم آفــتــابـی            خورشید، خورشیدی دگر در روبرو داشت

با دوستش الحق چه خواهد کرد، محشر            با دشمنش وقتی که برخوردی نکو داشت

صلـی عـلی احـمـد بـر آل پـاک احـمـد

آمــد مـحــمـد، تـهـنـیـت، آمـد مـحــمــد

صد شکر ما چون بوذر و مقداد و سلمان            آورده‌ایــم از مـهــربــانـیِ تــو ایــمــان

از جـذبهٔ چـشـمت مگـر محـروم بوده؟            آنکس که با شق الـقـمر گـشته مسلـمان

با آنکه خـاکـسـتر به رویت ریـخـت آقا            آورده‌ایـی در خـانــۀ او روی خــنــدان

از صبر تو در دین حق مات است یعقوب            ای رحـمة لِـلعـالـمین ای حضرت جان

فـرعـونیـان بی‌کـعـبه گـردیـدنـد دیـگـر            بر بت کـشیدی با عـصایت خط بطلان

دشمن تو را در جنگ وقتی با علی دید            از زندگی کـردن دگر می‌شد پـشـیـمان

وقـتی طـلایـه‌دارِ نـسـلت گـشـت زهـرا            نومـید شد دیگر ز دست خلق، شیـطان

صلـی عـلی احـمـد بـر آل پـاک احـمـد

آمــد مـحــمـد، تـهـنـیـت، آمـد مـحــمــد

ای مادر مهـربـان خورشید            ای اوج کـرانـه‌هـای امـیــد

از دامـن پــاک تـو رسـیـده            بر سینه عـشق نـور توحـید

آغـوش تو گـاهـواره عـشق            کـز نـاحـیـه خـدا درخـشـید

بر دامـنت آسـمان نـشـسـته            لبـریـز شـود ز جـام نـاهـید

از دست مـنـورت سر خلق            خـیـر و بـرکـت مدام بارید

نـور رخ تو مـیان محـراب            بر قـبـله هر فـرشـته تـابـید

هر لحظه به لحظه از لبانت            ذکـر خـوش ربّــنـا تـراویـد

یــاد آور مـــریــم مــقــدس            مبهوت شده هر که تو را دید

مـیـلاد مـحـمـدت مــبـارک            ای مادر مـهـربان خورشید

این حضرت عشق را خداوند            هم نام خـودش حـمید نـامید

ای کـاش دل تـمـام عـشـاق            زیـر قـدمت شـونـد تـبـعـیـد

قـدیـسـه خوش طالـع عـالـم            عیدی بده در شب خوش عید

جهان سرسبز و خرم گشت از میلاد پیغمبر            منـوّر قـلب عـالم گشت از میلاد پیغمبر

بده ساقى مى باقى كه غرق عشرت و شادى            دل اولاد آدم گـشـت از مـیـلاد پیـغـمـبر

تعالی‌الله از این نعمت كز او اسباب آسایش            براى ما فـراهـم گـشت از میلاد پیغـمبر

ز لطف و رحمت ایزد ز یمن مقدم احمد            ظهـور حق مسلم گـشت از میلاد پیغمبر

به شام هـفـده ماه ربیع و سال عام الفـیل            رسالت ختم خـاتم گشت از میلاد پیغمبر

بشارت ده به مشتاقان كه ز امر قادر منّان            دل ما عارى از غم گشت از میلاد پیغمبر

ز ناموس قدر بشنو تو گلبانگ خطر زیرا            سر نابخـردان خم گشت از میلاد پیغمبر

بناى جهل ویران شد ز یمن منجی‌ات تارك            جهان از علم اعلى گشت از میلاد پیغمبر

دوصد اعجاز شد ظاهر كه در عرش عُلى حیران            دوصد عیسی‌بن مریم گشت از میلاد پیغمبر

بشد دریاچۀ ساوه تهى از آب و برعكسش            سماوه همچنان یم گشت از میلاد پیغمبر

بشد این فارس چون شمعى، بشد آتشكده خاموش            جهان حق مجـسم گشت از میلاد پیغمبر

ز یمن مقدمش منشق جِدار طاق كسرى شد            كه حیران خسرو جم گشت از میلاد پیغمبر

بناى ظلـم شد ویران ولى در سایۀ ایمان            بناى عدل محكـم گشت از میلاد پیغـمبر

قدم در ملك هستى زد چو ختم الانبیاء احمد            مقـام ما مـقـدم گـشـت از میـلاد پـیغـمبر

نواى بانگ جاء الحق به باطل چیره شد اى دل            نظام دین منـظم گـشت از میلاد پیغـمبر

ز حسن پرتو رویش خجل در مغرب و مشرق            مه و خورشید اعظم گشت از میلاد پیغمبر

من «ژولیده» می‌گویم بگو بر دوستارانش            كه شرّ دشمنان كم گشت از میلاد پیغمبر

امشب صدای نبضِ هستی ساز دارد            شوقِ کسی که چـشمِ او اعجـاز دارد

او کیست که عالم به یمنِ آن قدومش            ایـنـگـونه طـرح و نـقـشۀ آغـاز دارد

آنکس که زیرِ پای او می‌چرخد افلاک            همچون امیـرالمـؤمنین هـمـراز دارد

شـد راوی رازِ زمـیـن و آســمـان‌هـا            قـرآن که در گـوشِ جهـان آواز دارد

نامش محمّد کـنیه‌اش محـمود و احمد            در بالِ خود هفت آسمان پرواز دارد

روحـش نـیـایـش‌گـاهِ تــوحـیـدِ الـهـی            درهـای رحـمـت را هـماره باز دارد

اعـماقِ جـانش تـشـنـۀ بوی حـقـیـقـت            لـبـخـنـدِ او صـد دلــبـرِ طـنّــاز دارد

کـامـل‌تـرین عـبـدِ خـدا در آفـریـنـش            خاکِ قـدومـش منـشأیی در راز دارد

آن گـوهـرِ یـکـتـای دریــای نــبــوت            در بـیـنِ نـیـکـان چـهـرۀ ممتاز دارد

گلـدسته‌ها یکـسر اذان گوی قـدومش            هـر یـک تـولایـی غـزل پـرداز دارد

تـا جـنـة الـمـأوای ذاتِ کـبـریا رفـت            هر جذبۀ چشـمش هزاران ناز دارد!

خاکریز شیعه و سنی در این میدان یکی‌ست            خیمه‌گاه تفـرقه با خانهٔ شیطان یکی‌ست

لات و عزّی با نقاب دین به میدان آمدند            بت‌شکن‌ها خوب می‌دانند: بت‌گردان یکی‌ست

داعـش و تکـفـیری و وهـابی و القـاعده            پشت این دستان پیدا، نیت پنهان یکی‌ست

سال‌ها با اسـم آزادی، کـبـوتر کـشـته‌اند            این جهانِ در ستم آزاد، با زندان یکی‌ست

تن به ذلت هرگز! اما جان به جانان می‌دهیم            در تمام عصرها، رسم جوانمردان یکی‌ست

مرز، چیزی نیست! حتی از زمان هم رد شدند            از نگاه اهل ایمان، بدر و خان‌طومان یکی‌ست

چنگ باید زد به حبل‌الله و از آتش گذشت            عروةالوثقی یکی، پیمان یکی، فرقان یکی‌ست

هر حریمی حرمتی دارد بپرس از محرمان            حرمت آل نبی با حرمت قرآن یکی‌ست

باز «بسم الله مجراها و مرساها» بخوان            موج‌ها بسیار، اما نوح کشتی‌بان یکی‌ست

صالحان، میراث‌داران زمین خواهند شد            این حکایت، فصل‌ها دارد، ولی پایان یکی‌ست

بـاشد که دلـم، راهـبـری داشـتـه بـاشد            از عـالـم بـالا، خـبــری داشـتـه بـاشـد

تا با مدد معـرفت، از خاک بر افـلاک            انـدیـشـۀ سـیـر و سـفـری داشـتـه باشد

تا چند توان زیست در این ظلمت تردید            باید شبِ هـجـران سحـری داشته باشد

تا چـنـد بـسـوزد بـشـر از آتـشِ بـیـداد            چون لاله دلِ شـعـله‌وری داشته باشد؟

تا چند قـرار است در این باغِ شـقـایق            داغِ دل و خـونِ جـگـری داشـته باشد؟

حیف است که گهوارۀ دختر بشود گور            وز مِهـر گـریـزان پـدری داشـته باشد

تا چـنـد بـشـر، دل بـسـپـارد به تَغـافـل            در وادی حـیـرت گـذری داشـته باشد؟

تا چند بَرَد سجده به بت‌های زر و زور            با لات و هُبل سِرّ و سَری داشته باشد؟

باید که خـدا از پیِ روشنـگـریِ خـلـق            پـیـغـامـی و پـیـغـام‌بـری داشـتـه بـاشد

بایـد که خـدا بت‌شـکـنـی را بـفـرسـتـد            تا در کـفِ هـمـّت، تـبـری داشته باشد

شب، این شبِ تاریک و نفس‌گیر و غم‌افزا            بـایـد که مـبـارک سـحـری داشته باشد

هر جـا چـمـنـی بود بـبـوسـید که شاید            از پـیـک بـهـاری، خـبری داشته باشد

هان! می‌رسد از دور شمیم نفس صبح            صبـحـی که پـیـام ظـفـری داشته باشد

صبحی که به همـراهیِ پیـغـام رسالت            مضمـون طـربناک و تری داشته باشد

صبحی که دهد مژدۀ پیـغـمبر موعـود            با خـود خـبـر مـعـتـبـری داشـتـه باشد

صبـحی که دهد بویِ دل انگـیز محمّد            تـا بـاغ، صـفـای دگـری داشـتـه بـاشد

آن مـهـر که در «هـفـدهـم ماه» برآمد            شـاید که به ما هم نـظـری داشته باشد

انجیل خبر داد به عیسی که همین است            گر مـادر هـسـتـی پـسـری داشته باشد

از پـرتو انـوار رُخـش وام گـرفته‌ست            گـر وادی سـیـنـا شـجـری داشـته باشد

آمــد کـه فــرود آورد از اوجِ تـکــبــر            شاهی که شکـوهی و فری داشته باشد

می‌خـواست که از کـنگـرۀ کاخ مدائن            آئـیـنـۀ عــبــرت اثــری داشـتـه بـاشـد

با آمـدنـش سـرد شـد آتـشـکـدۀ فـارس            حاشا که پس از این شرری داشته باشد

سوگند به سرچشمۀ کوثر که همین است            گـر نـخـلۀ طـوبی ثـمـری داشـته باشد

در گلشنِ ایجاد، مُحال است که هستی            از این گـل شـاداب‌تـری داشـتـه بـاشـد

پـیـراهـن او را بـرسـانـید به یـعـقـوب            تـا دیــدۀ روشـن‌نـگـری داشـتـه بـاشـد

شاید که به شکـرانه بریزد به قـدومش            خـورشـید اگر مشت زری داشته باشد

مـهـتاب سِزَد بر سر راهـش بـنـشـیـند            وز نـقـره‌ فـشـانـی هـنـری داشـته باشد

با مشـعـل تـوحـید فراز آمد از این راه            تا نـوع بـشـر، راهـبـری داشـتـه بـاشد

با خُلق عـظـیـمش هیجان داد به دل‌ها            تا نخـل وفـا بـرگ و بری داشـته باشد

تـا راه به جـایـی بـبـرد، نـالـۀ مـظـلوم            فــریــادرَس داد گــری داشــتــه بـاشـد

با خویش نماز شب و ذکر سحر آورد            تـا نـالـۀ عـاشـق اثــری داشـتـه بـاشـد

تا باز کـنـد پـنجـره‌ای رو به خـدا، دل            تا دیده سوی دوست، دری داشته باشد

جبریل امین، در حرمش عرض ادب کرد            تا در صف عـشـاق سـری داشته باشد

سیـمـرغ دل ما به حـریـمـش نَبَرد راه            از عشـق مگر بال و پری داشته باشد

خورشید بَرَد رشک بر آن کس که ز مهرش            انـدوخــتـۀ مـخـتـصـری داشـتـه بـاشـد

از جملۀ خوبان جهان، دل به علی بست            تـا شـمـسِ نـبـوّت قـمـری داشـته باشد

با عترت او هر که وفا کرد امید است            از آتـش دوزخ سـپـری داشـتـه بــاشـد

ای کاش «شفق» نیز به امّیدِ وصالش            از کـوچۀ رنـدان گـذری داشـتـه بـاشد

شـادمـانی هـمه لـبـریز شـده از قـدمت           مات و مبهوت شده عالمی از فیضِ دمت
رحمتِ واسعـه‌ای، آمدنت بـارشِ نـور           ریزه خوارند همه بر تو و خوانِ نِعَمت

شبِ مـیـلادِ تو؛ احـسـاسِ تـرنّـم بکـنـم           زیرِ دِینِ تـوأم و سـفـرۀ پُـر از کـرمت
آخـرین مُـرسلِ یـزدان چـقدر با نـمکی           شـده‌ام شـکرخـدا، سـا‌کـنِ زیـرِ عـلمت
در شـبِ آمــدنـت، آمــده‌ام مـثــلِ گــدا
سـائـلـی دربـدرم پـس بـده در راه خـدا
آمـدی و هــمـگـی اهـلِ تـمـنّـا شـده‌ایـم           آمـدی و بـخـدا غـرقِ مـعــمّــا شـده‌ایـم
حـضرت عـشق گـرامی پـسرِ آمـنـه‌ای           بعد ازین شکر خدا عاشقِ طاها شده‌ایم
نَفَست حق و دمت گرم و لبت پُر خنده           ما مسـلـمان شدۀ خـصلـت والا شـده‌ایم
یا محمّد قـدمت بر سرِ چـشمِ دو جهـان           امشب از یُمنِ قدومت همگی پا شده‌ایم
در شـبِ آمـدنت شـادی مـن ‌کـامـل شد
لطفِ بی‌حـدِّ تو بازم به گـدا شامـل شد
صاحبِ گنبدِ خضرا علمت ماندنی‌ست           منم احیا شده‌ات، فیضِ دمت ماندنی‌ست
شبِ میلادِ تو افـتاده به سر شوقِ حـرم           تا ابد سرورِ عالم، حـرمت ماندنی‌ست
آمـدم تا که گـدایـی بـکـنـم پـشـتِ درت           کرمی کن بخـدا که کرمت مانـدنی‌ست
آرزوهای تو بد جـور بهم ریخـته است           تا ظهورِ پسرت، همّ و غمت ماندنی‌ست
ای رسـولِ مـدنی کاش مسـلـمان بشوم
و به فـرمـایشِ تو تـالی سـلـمـان بـشوم
فخرم اینست که در سایۀ تو حـیدری‌ام           حلقه در گوش شدم شکرخدا قـنـبری‌ام
یا محمّد مددی کن که در این عرصه مگر           سرگذارم به زمین فخر من است نوکری‌ام
در صراطی که تو ترسیم نمودی به جهان           منِ بی‌مایه در این راه پُر از سروری‌ام
دستِ من را برسان دامنِ زهرای بتول           هر چه بـاشد منِ افـتـاده ز پا مـادری‌ام
شبِ میلادِ تو غرقِ شـعـفم رحمتِ حق
کی دهی؟ تذکرۀ یک نجفم رحمتِ حق

رسـید نـوبت پیـغـمـبری که خـاتـم شد            ز نـور روی منـیـرش منـوّر عالم شد
ستاره نیست جمالش ‌حقیقت نور است            که مه ز طلعت رویش هلالی و خم شد

ستاره‌گان ز قـدومش به سجده افـتادند            که فیـض کامله از مقـدمش دمـادم شد
بگو به حـافـظ شـیـراز ماه مجـلـستان            غـلام حـلـقه بگـوش رسـول اکـرم شد
میان ‌شمس ‌و قمر یک‌ حقیقت ‌نور است            که ‌آن ‌حـقیقـت نـور از‌ نـبی‌اعـظم شد
به پیش مکتب ‌و خط نگار من تا حشر            نشسته هرکه در این بزم‌ عشق آدم شد
ملاک مکـتب او بین رنگ ها تقواست            ز یک نگـاه بـلالش جـهـان منـظم شد
ز بعد اینکه مسلـمان حُسن خُـلقت شد            به یک اشارۀ سلمان کـویر زمـزم شد
تمام جلـوۀ احـمد همه صفات خـداست            تجـلیـش همه در مـرتـضی دمـادم شد

هر دم از دامـن ره، نـوسـفـری می‌آمـد            ولی این بـار دگـرگـون خـبری می‌آمـد

یـعـنـی آن قـافــلـه سـالارِ سـرآمـد آمـد            و چـنـیـن گـفـت خـداونـد: مـحـمـد آمـد

آن‌که از خـنـدۀ او بـاغ جـنـان می‌روید            »عالم پـیر دگر باره جـوان» می‌رویـد
در تـو دیـدیـم صـفـاخــانـۀ آگــاهـی را            آشـکــارایـی اســـرار هــوالــلـهــی را

تو «اَلَم نَـشرَح» یاری که تماشا داری            »آنچه خوبان همه دارند تو یک‌جا داری«

عشق در چشم تو این آینه را تک می‌دید            و در این پرده « رَفَعنا لَکَ ذِکرَک» می‌دید

عـشق را در صدد نـفی مَـنـات آوردی            مردگـان را به سرآغـاز حـیات آوردی

و چنان ولوله در کوی حجـاز افکـندی            که جهان را به نگاهی به نماز افکندی

جهل و جادوی قبایل به فراموشی رفت            آتش مشـعـلۀ مرگ به خـامـوشی رفت

و زمین گـفت: محـمد! تو حـیاتـم دادی            »دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادی«

کیستی؟ ای همه سرها به فـدای قدمت!            کیستی؟ ای سر من نذر حریم حرمت!

صبر در پیچ و خم حادثه، ایوب تو بود            یوسف از روز ازل در پی یعقوب تو بود

بارهـا در اُحـد واقـعـه مـجـروح شـدی            تو که بر کـشتی دریای خـدا نوح شدی

خضر هم گوش به زیبایی پیغام تو کرد            »طی این مرحله با همرهی» نام تو کرد

نــاگـاه آمـدی و صـدایـی شـنـیـده شـد            در صور عشق، سورۀ انسان دمیده شد

دریا به احترام تو در خود فرو نشست            حـتی زمـین به خـاطر تو آفـریـده شد

ناگـاه، آسـمان به قـیـام ایـسـتاد و بعـد            از آن به بعد بود که خورشید دیده شد

پلکی زدی و صبح، زمین را فرا گرفت            ردّ سـپـیـده تا شـب یـلـدا کـشـیـده شـد

چیزی شـبیه عـشق فرود آمد و سپس            نـام تو در تـمـامـی عـالـم شـنـیـده شد

تـو آمـدی و در رحـمـت خــدا وا بـود            و غرق نور، زمین، بلکه آسمان‌ها بود

بهار بود و ربیعش از آن جهت خواندند            که این سلاله‌ای از شاخسار طوبی بود

در آسـمانِ شب مکّه، قـدسـیان گـفـتـند            خـدا، سـتـارۀ احـمـد چـقـدر زیـبـا بود

گـرفـت نـور تو جـغـرافـیای عـالـم را            شـب ولادت خـورشـیـدِ عــالـم‌آرا بـود

زمین زمین همه می‌سوخت در لهیب گناه            و ذات پـاک تو از هر بدی مـبـرّا بود

ألَـم یَـجِـدکَ فـقـیـراً خـدات روزی داد            ألَـم یَـجِـدکَ یَـتــیـمـاً خـدات مـأوا بـود

نیافـریـد جـهـان را مگـر به خاطر تو            اگر که خلقت، منـظـور حق‌تعـالی بود

عـبـور کـردی از آفاق و انـفـسِ عـالم            از آن مسیر که مسدود بر مسیـحا بود

هــمـای سـدره‌نـشـیـنِ مــقـام أو أدنـی!            به کُنهِ جاه تو اندیـشه را کجا جا بود؟

بـرای نـافـلـه وقـتـی قـیـام مـی‌بـسـتـی            بهـشـت، گـوشـۀ سـجـادۀ تـو پـیـدا بود

چه آیه می‌خواندی که حجاب‌ها می‌رفت            و قفـل‌های جهان پیش روی تو وا بود

بنازم این همه شوکت که عبد درگاهت            ولـیّ ایــزد مــنّــان، عـلـیّ أعــلا بـود

ز مکّه رفتی و تاریخ هم دگرگون شد            اگر که هجرت آن روز یک معمّا بود

فدای این همه مهر و عطوفت و رحمت            که در دقـایـق آخـر تـو را غـم مـا بود

زبـان الکـن ما بسـته است در مدحـش            »خروش»! این همه یک قطره پیش دریا بود

آن شب زمین شکست و سراسر نیاز شد           در زیـر پـای مــرد خـدا جـانـمـاز شـد

کعبه خودش میان جماعت به صف نشست           آمـد امـام قــبـلـه و... وقـت نـمـاز شـد

دریـاچـه‌هـای آتـش نـمرود خـشک شد           باران گرفت و خاک زمین دلـنواز شد

هر جا که بود لات و هبل، لال می‌نمود           وقـتـی زبـان مـعـجــزۀ نـور، بـاز شـد

آئـیــنـه‌ای کـه قـدّ خــدا ایـسـتــاده بــود           پا بر زمین نهاد و زمین سـرفـراز شد

دیگر خـدا برای زمین نامه می‌نـوشت           با آن کـبـوتـری که رسـول حـجـاز شد

امشب شکـوه عشق جهانگـیر می‌شود            روح لـطیف عاطـفه تـصویـر می‌شود

امـواج سـربـلـنـدی و آزادی و شـرف            از هـر کـران مکّـه سـرازیـر می‌شود

قرآن ببوس و «اَشرَقَتِ‌الاَرض» را بخوان            ایـن آیـۀ مـبــارکـه تـفــسـیـر مـی‌شـود

تـبـریـک بـاد آمــنـه را کـز حـریـم او            نور است و نور و نور که تکثیر می‌شود

از انعکاس نور وی از مکّه تا به شام            هر سـنگ خـاره، آینـه‌تـأثـیـر می‌شود

الله اکـبر از نـفـسـش کـز فـرشـتـگـان            هر سـو بـلـند نـغـمـۀ تـکـبـیـر می‌شود

چون کاخ باشکـوه مدائن، ز هـیبـتـش            در لرزه کـاخ فـتـنه و تـزویر می‌شود

داروی دردها و جـواب سـؤال‌هـاست            قـرآن کـتاب او که جهـانـگـیر می‌شود

در سایۀ عدالت و اخلاص و وحدت است            تکبیر او که چیره به شمـشیر می‌شود

در آسـمـان، تـجـلـی هـر روز آفـتـاب            خُلق عظیم توست که تصویر می‌شود

گـردد صحـیـفـۀ صـلـوات فـرشتـگـان            بر صفحه‌ای که نام تو تحریر می‌شود

تنهـا همین نه آیۀ تـطهـیر مدح توست            یـادت هـمیـشه مـایـۀ تـطهـیر می‌شـود

نـام تو زنـده‌تـر شـده، یـاد تـو تـازه‌تـر            چندان که دهر، کهنه، جهان‌، پیر می‌شود

محـتاج یک نگـاه توأم ای که هر کجا            خاک از نگاه لطف تو اکـسیر می‌شود

رسیـدی و پـر و بـال فـرشـتـه‌ها وا شد            شب از کرانۀ هستی گذشت و فردا شد

به یـمـن نـام بهـارآور تو ای خـورشـید            گـره ز کـار فـرو بـسـتـۀ زمـین وا شد

تـو آمـدی و بـه یــمـن نـگـاه تــازۀ تـو            خطوط مبهم و مخدوش عشق خوانا شد

به پیشواز تو هر ماسه، قطره‌ای باران            به پیشواز تو این خاکِ تـشـنه دریا شد

چـراغ معجـزه‌ات گـرچه تا ابـد روشن            دریـغ آدم سـرگـشـتـه بـی‌تـو تـنـهـا شد

زمین، به زمزمه می‌آید، همان شبی که تو می‌آیی            همان شب، آمنه می‌بیند، درون چشم تو دنیایی

ستاره‌ای بدرخشید و رسید و ماهِ دل ما شد            چه سرنوشت دل‌انگیزی، چه عاشقانۀ زیبایی

همین که آمده‌ای از راه، حجاز، محو تو شد، ای ماه!            یتـیم کوچک عبدالله! ببین نیامده، آقایی!

سلام ماه بنی‌هاشم! سلام بر تو ابوالقاسم!            دل از نگاه تو شد مُحرم، چه حج محشر و گیرایی

چنان کنار ابوطالب، ستوده حُسن تو را یثرب            که شد یقین به دل راهب: همان ستودۀ عیسایی

به هیچ آینه، جز حیدر، نه پادشاه و نه پیغمبر            شکوه و حُسن تو را دیگر، خدا نداده به تنهایی

به دختران نهان در گِل، بیا محمدِ نازک دل!            ببار تا که شود نازل، به قلب پاک تو، زهرایی

به آرزوی نگین تو، درآمده‌ست به دین تو            مسیح من! به کمین تو، نشسته است یهودایی

قسم به لیل و به گیسویت، به ذکر یاحق و یاهویت            به آیه‌، آیۀ ابرویت، به آن دو چشم تماشایی

در این هزارۀ ظلمانی، میان این همه حیرانی            برای این شب طوفانی، بخوان از آن دل دریایی!

از او که خال تو را دارد، که نام و حال تو را دارد            به شانه‌، شال تو را دارد، می‌آید او و تو می‌آیی

بخوان که در عرفاتم من، کنار آب حیاتم من            طنین یک صلواتم من، به شوق این همه زیبایی

روزی از روزهای مـاه ربیع            تـن سـرد زمـیـن بـهـاری شـد
بین هر سوره، پای هر “جنت”            آیه در آیـه “نـهـر” جاری شـد

یک بیابان خشک و لم یـزرع            با حصیر ستاره‌ها فرش است
خــانــه‌ای تــا ابــد پــذیـــرای            کـاروان مـلائک عـرش است

مـاه با مـوج بـرکه می‌رقـصد            کهکـشـان‌ها تـرانه می‌خـوانند
دامـن آیـنـه پـر از نـور اسـت            عـرشیان عـاشقانه می‌خـوانند

کوک عشق است ساز قافیه‌ها            عـاشـقـان در مدار معـشـوقـند
واژه در واژه شاعران هر بیت            بـر در اسـتـعــاره مـی‌کـوبـنـد

تـب مـسـتـی گـرفـتـه دنـیـا را            سـر سـاقـی مـا ســلامـت بـاد
افـق می، به وقت میخـانه‌ست            جان فدای تو، هر چه بادا باد

الـسـلام عـلـیـک یا مـحـبـوب            ای همه مهـر، ای حـبیب خـدا
مـظـهـر مـهـربـانی و خـوبـی            عـــلــت خــلـــق آدم و حــــوا

روز مبعث نه، بلکه در میلاد            بین گهواره‌ات “علق” خواندی
تن بـت‌ها و طـاق کـسـری را            پـلک بر هم زدی و لـرزاندی

از ازل جـبرییل، وحی به لب            بـر درت رفـت و آمـدی دارد
تا ابـد کـوچه باغ عـرش خـدا            عـطـر و بـوی محـمـدی دارد

لب واژه‌های عالم به ثنای مصطفی گرم            نفس فـرشته‌ها در جریان این ثـنا گرم

به کتاب مهـربانی غـزلی نوشت خالق            که قصیده در قصیده دل عاشقانه‌ها گرم

سرِ آستان هـستی سرِ شـاه‌بیت مـسـتی            به غبار بام شوق و به هزار مرحبا گرم

عطش خدا پرستی به ضمیر طاق افتاد            تن برج پادشاهان به رهایی از قبا گرم

نخی از عبای سبزش به جهان بهار بخشد            خنکای هر درخـتی کند آفـتاب را گرم

صلـوات می‌فـرسـتم به امین کـبـریایی            چه جمال دلـربایی به‌خدا دم خـدا گـرم

به جهان قـدم نهاده گـل بوستان توحـید
و شمیم مهـربانی به مشام عقـل پیچـید

شب تار نارسایی که عدم دم از عدم زد            دم دلپـذیر پاکـش به سرای دل قـدم زد

بشر از طفیلی او به شکوه قصه خیره            که وجود در تحیّر به امید جلوه دم زد

سخن از هوای نامش نتوان مگر به قرآن            که خدا کمال او را همه نقش محترم زد

نغمات مهر جاری به شکوه دفتر خاک            بنگر که حق چگونه به سرودنش قلم زد

بنشین به تازه دیـدن جریان آسمـان را            که دو دست پر قنوتش به تبسم صنم زد

خبر از فـنا نـگـیرد گـل روشن تـوسل            که سرود خوان چشمش غم و درد را به هم زد

غم و غصه ریشه‌کن شد که وزیده بوی احمد
بنـویس روی قـلبت صلـوات بر محمد

همه عالِـمان عـالـَم به نیاز بر سَرایش            چه قیامت عظیمی شده جاری از ولایش

شده روی دوش هستی عَـلَم ترانه برپا            که تمام جان برقـصد به نظـارۀ لوایش

بگذار پنجه بر دف شب پایکوبی ای دل            که سر افکنی ز شادی به هوای خاک پایش

بنـواز عـاشـقـانه سر شیـشـۀ طرب را            نکند شوی جدا از می‌ِ مانده در هوایش

به سماع هر حکایت که رسیده در روایت            رمقی نمانده باقی که سراید از صفایش

چه کـنم که لال لالم ولی اشتـیاق دارم            که دو رکعت آسمانی بشوم به مدح‌هایش

برسان مدد خدایا که از او سخن بگویم
شب شعـر ماه برپا شده در رگ گلویم

مکه را امشب شکوهى دیگر است            مروه امشب با صفا پا تا سر است
نـور بـاران باخـتر تا خاور است            دامن بانـوى شب پُـر اخـتر است

آسـمان گـشـته زمـین بوس زمین
دفـتر شـوق است قـامـوس زمـین

سبز در سبز است صحراى حجاز            وه چه رؤیایى ست غوغاى حجاز
بوسه زد خورشید بر پاى حجـاز            یـا مـحـمـد گـشـتــه آواى حـجـاز
وسـعــت اُمُّ الـقــرى لـبـریـز راز
می‌فروشد بر بهشت و عرش ناز

آمـنـه خـاتــون مـهــر و آفــتــاب            روح پـاکـش پـاک‌تر از روح آب
درد او را می‌کشد در پیچ و تاب            شـعـله‌ور پا تا سـرش در التهـاب
درد را امــا تـحــمــل مــی‌کــنــد
در دلـش یـاد خــدا گـل مـی‌کــنـد

آمــنــه امــشـب پــســر مـی‌آورد            آفـــریـن قــرص قــمــر مـی‌آورد
مــژده صــبــح ســحــر مـی‌آورد            مـرد ایــمــان و ظــفــر مـی‌آورد
از تـبـار بـت‌شـکـن نـسـل خـلـیل
گـمـرهــان وادى شـب را دلـیــل

ایـن پـسـر دُرّ یــتــیـم انّــمــاسـت            بین خوبان دو عـالم مصطـفاست
سینۀ او ساحت صدق و صفاست            قـلـب او آئـیـنــۀ وحـى خــداسـت
دین حق از فـیض او تکـمـیل شد
معـجـز مـیـلادش عـام الـفـیل شد

او بــود حُــســن خــتــام انــبــیــا            اول و آخــــر کـــلام انـــبــــیــــا
آخـریـن جــرعـه ز جــام انـبــیــا            ســیــد خــلـقــت امـــام انــبـــیـــا
در صف نوبت اگرچه خاتم است
لـیک در رتـبه رسول اکرم است

بـا شـمـایـم آى بـت‌هـا بـشـکـنـیـد            اى هبل اى لات و عزّى بشکـنید
تخت خسرو، طاق کسرى بشکنید            دسـت‌هـاى فـتـنـه آرا بـشـکــنـیـد
جان هستى، عشق سرمد می‌رسد
جــلـوۀ حُــسـن مـحـمـد مـی‌رسـد

رسـیـد حـضرت بـاران سر بیـابـان‌ها            چـکـیـده نـم نمـکی و شـده گـلـستان‌ها

بـهـار هم به تـماشـای این طـرف آمد            که لـذتـی بـبـرد از بـهــار بـسـتـان‌هـا

به محض رویت حُسن جـمال زیبایش            بساط عـشق شکـوفـا شـود زمستان‌ها

شـکـوه آمـدنـش را نـسـیم سـر می داد            رسید لحظۀ خوش یومن کل دوران‌ها

به دست آمنـه خـورشید آخـرین تابـید             همانکه معجزه اوست عشق و قرآن‌ها

کسی که پشت بتان را به خاک خواهد زد            و کائـنات بگـیرد از او چه فـرمان‌ها

مسیر راه عبورش پُر است از عاشق            و دیـده می شـود آن بیـن تا سلیـمان‌ها

همان کسی که شود کشتی نجات بشر            همان که دور و برش پُر شود ز سلمان‌ها

اذان بگـوید و دل‌ها شود مـطیـع خـدا            همانکه برگ برگ برنده ست بر مسلمان‌ها